Vroeger hoefden mijn 2 broers en ik niet af te wassen thuis. Waar ik bij vriendinnen thuis vaak strijd zag wie welke taak moest doen en er onderuit probeerde te komen, hoefden wij dat niet. Ik was altijd in de veronderstelling dat mijn moeder dat deed omdat zij dus geen zin had in deze strijd. Tot ze me vertelde dat het ook was omdat ze er zelf behoefte aan had om even rustig alleen iets te doen. Na een lange werkdag en samen eten vond ze het juist prettig om dat momentje rust te pakken door af te wassen. Wij gingen dan nog even buitenspelen of tv kijken.
Dit is herkenbaar voor mij. Na een dag werken op de bso vind ik het heerlijk om thuis te komen en even niets te hoeven. Toen mijn man nog onregelmatig werkte, was ik vaak alleen met het eten. Mensen vonden dat zielig voor mij, maar ik vond mezelf absoluut niet zielig. Ik genoot van de stilte.
Ook tijdens mijn werk zoek ik soms die rustmomentjes op. Dan ga ik even de vaatwasser in- of uitruimen, de tafels schoonmaken. Even snel opladen om er weer volop voor de kinderen te zijn. Ik kan ook rustig een dagje luieren. Dat heb ik dan nodig en ik geef daar gehoor aan. Als kind had ik al de gevleugelde uitspraak dat ik ‘energie moest sparen.’
Ik zie het kinderen op mijn werk ook doen. Na een dag school gaan ze op de bso rustig een boekje lezen, met de strijkkralen of kleuren. Dat vind ik zo mooi om te zien. Daarna storten ze zich weer opgeladen in het ‘speelgeweld’. ?
Maar er zijn ook kinderen die dat minder goed aanvoelen. Zij zijn dan sneller boos, hangerig, en huilerig. Dit kan ik ook helemaal begrijpen. Zie je maar eens een hele dag staande te houden in een groep.
Deze kinderen hebben dan onze hulp een beetje nodig. Wanneer ik dit zie gebeuren, ga ik met dat kind een boekje lezen, stimuleer om even te gaan kleuren of laat hem stoppen met waar die mee bezig is. Soms moeten wij die grens aangeven wanneer zij hem nog niet aanvoelen of al voorbij zijn. We kennen allemaal de keren dat een kind te laat opblijft en niet zo veel meer kan hebben.
Van de andere kant bekeken: ik hoorde een meisje op mijn werk tegen haar vriendinnen vertellen dat moeders nooit rust hebben. Ze hebben nooit rust om… Zij mist blijkbaar een momentje om samen even met haar moeder een spel te doen of iets dergelijks.
Voor mij een bevestiging dat je alleen maar aandacht aan een ander kan geven als je ook voldoende aandacht aan jezelf geeft. Denk aan die vliegreis wanneer wordt uitgelegd wat je moet doen wanneer de zuurstofmaskers naar beneden komen ‘Eerst jij, dan je kind’.
Zoals mijn moeder al dacht ‘Dat afwassen, dat leren ze wel,’ dat is inderdaad gebeurd.
Wat ik je wil zeggen is dus: Creëer dat moment voor jezelf! Daar doe je niet alleen jezelf een plezier mee, maar ook jouw omgeving ?
Groetjes Marieke
